Wednesday, August 15, 2012

එඩිතර ශර්ලොක් භානුක සහ බයේ දැඟලූ වොට්සන් (දෙවන කොටස)


භානුක ගැන මතක පොත කියවන අය දන්නවනෙ. අර හිතේ අමාරුවට බීලා ගේට්ටුවක් දිගේ බඩගාපු හාදයා. මේකත් එයා ගැන කතාවක්ම තමා. මේ කතාවෙ භානුක, ශර්ලොක් හෝම්ස් ගෙ චරිතය රඟපානව. මතකයා, දොස්තර වොට්සන්ගෙ චරිතය රඟපානව. මේ කතාවෙ පළවෙනි කොටස කියෙව්වෙ නැත්නම්, ඒක කියවලා ඉන්න.

මාරක හංදියේ නිළ නොළත් ග්‍රාමසේවක අංකල්ගෙන් විස්තර අහගෙන භානුකයා වොට්සන්වත් ඇදනෙග දුවනවා හරියට ඇන්ටිලෝප් සතෙක් කරත්තයක් ඇදෙගන යනව වගේ. ඉතින් භානුකයා බී එම් ඩබ්ලිව් කාර් එකක ජී පී එස් සිස්ටම් එකක් වගේ ගෙවල් හොයන්නෙ. ඔහොම දුවලා දුවලා ගිහින් කියපු තැන නතර වුනා.

විසාල ගෙට්ටුවක් දාපු ගෙයක් එතන තිබුනෙ. ගේට්ටුව තල්ලු කරන විදිහෙ (sliding) සෑහෙන බර එකක්. හෙන ගෙමක් දීල ඒක තල්ලු කරගත්තා. භානුකයා ගේට්ටුව තල්ලු කරනව ඉවරයක් නෑ. මනුස්සයෙකුට ඇතුල්වෙන්න නෙවෙයි ලොරියක් වත්තට දාන්න තරම් වෙනකම්ම මේකා ගේට්ටුව තල්ලු කලා. 'යකෝ පයින් ආවෙ, ඕක අරින්නෙ මොන වෙඩින් එකකටද?'. ඒ පාර භානුකයා ඒක නවත්තලා ගෙදර පැත්තට යන්න ගත්තා ගිහින් බෙල් එක ගැහැව්ව. ගෙයි ඇතුලෙන් ගෑනු ළමයෙක් එළියට ඇවිත් විස්තර අහන්න පටන් ගත්ත. වොට්සන් බොරු කියන වැඩේට එච්චර දක්ශ නැති හින්ද, භානුක තමා උත්තර දෙන්නේ.

භානුක: නංගි, මේක චමින්දලගෙ ගෙදරද?
ගෑනු ළමයා: නැහැ, මෙහෙ එහෙම කෙනෙක් නෑ.
භානුක: නංගි, අපි මේ යාලුවෙක්ගෙ ගෙයක් හොයනව. එතකොට මෙහෙ චන්දන කියල කෙනෙක් ඉන්නවද?
ගෑනු ළමයා: නැහැ.
භානුක: චාමර කියල?
ගෑනු ළමයා: නැහැ.
භානුක: චාමිකර කියල?
...

ඔය විදිහට කතාව කෙරීගෙන යනව. භානුකයා මේ ලෝකෙ 'ච'යන්නෙන් පටන්ගන්න නම් ඔක්කොම කියකියා අහනව එහෙම කෙනෙක් ඒ ගෙදර ඉන්නවද කියල. හම්මෝ... 'ච'යන්නෙන් එච්චර නම් තියෙනව කියල මතකයා නම් හිතලා වත් තිබුනේ නෑ. භානුකට මේ නම් මෙච්චර ඉක්මනට කොහොම මතක් වෙනවද කියල මතකයා කට බලියාගෙන බලාගෙන හිටිය. ඔය අතරෙ, මතකයත් හෙමීට ඇන්ටනාව කරකවලා බැලුව මේ මොනවගේ තැනක්ද කියල. එතකොට තමා දැක්කෙ ගෙදර ජනේලෙ. ඒ ජනේලෙන් එක එක වයස් වල ගෑනු ලමයි බලාගෙන ඉන්නව, ජනෙල් කූරු වල එල්ලීගෙන. චූටිම චූටි බබාල, ලොකුම ලොකු බබාල, මධ්‍යම ප්‍රමානෙ බබාල හැට හුටාහමාරක් ජනේලෙ එල්ලිලා බලන් ඉන්නව. 'හුටා... මේ මොකද?' කියල මතකයත් තක්බීර් වෙලා බලා ඉන්නව.


පුදුම වෙලා බලාඉන්න මතකයා, හෙමීට අර කතා කරන්න එලියට ආපු ගෑනු ලමයා දිහා බැලුව. ඒ ලමයා දැන් කතාකරන්නේ හරිම සැකෙන්. සැක හිතෙන්නෙ නැද්ද කොල්ලො දෙන්නෙක් ඇවිත් චමින්ද, චාමර, චාමිකර, චා... ඔක්කොම ඒ ගෙදර ඉන්නවද කියල අහනකොට. හම්මපා මේ භානුකයගෙ රහස් පරීක්ශක කම කිසිම කමකට නෑ. මූව පාර්ලිමේන්තුවට යවනව ඇරෙන්න මේ ටොම් පච කියන හැකියාවෙන් වෙන ප්‍රයොජනයක් ගන්න නම් බෑ. බලා ඉන්දැද්දි අර ගෑනු ලමයගෙ මූන සැකෙන් පිරෙනව ඇහෙන නමක් ගානෙ. ඒ අතරෙ ඒ ලමයා සම්පූර්ණයෙන් ඇරල දාපු ගෙට්ටුව දිහාත් බලනව.

මේක දැකපු මතකයගෙ මීටරේ හෝ ගාල වැඩකරන්න පටන් ගත්ත. මේ මොනවගේ තැනක්ද? ඇයි මේ තරම් ලමයි ගොඩක්? මේක බාලිකා විද්‍යාලයක්ද? කාන්තා ළමා නිවාසයක්... බුදු අම්මෝ... මේක කාන්තා ළමා නිවාසයක් වෙන්න ඇති. ඒකනේ මේ එක එක වයස් වල ලමයි ගොඩක්... එතකොට භානුකයි මතකයයි මේ අනවසරෙන් ඇතුල්වෙලා තියෙන්නෙ කාන්තා ළමා නිවාසයකටද? මතකයාගෙ හිතේ එකපාරටම පරාණ බයක් ඇතිවුනේ අර කතාකරපු ගෑනු ලමය දැන් භානුකයි මතකයයි දිහා බලා ඉන්න හැටි දැක්කම. ඒ මූනෙ සැකයයි කෙන්තියයි බේරෙනව...

ඒ අතරෙ මතකය බයන් වෙව්ලන්න ගත්තෙ මතකයගෙ හිතේ ඇතිවෙච්ච භයානක චිත්තරූප නිසා. මතකයට මැවිල පේන්න ගත්ත අර ගෑනු ලමය සැක හිතිල කෑ ගහන හැටි, ගමේ මිනිස්සු ඇවිත් දෙන්නටම හොඳට නෙළන හැටි, ඊට පස්සේ පොලීසියෙන් එන හැටි, අරන් ගිහින් කූඩුවට දාන හැටි, නඩු අහන හැටි, ගෙදරින් ඇවිත් ඇප දීල බේරගෙන යනහැටි... ගෙදර ගිහින් මතකයාව හමගහන හැටි... ඒ හම බෙරේකට බන්දවල ඒකටත් කෝට්ටකින් ගහන හැටි... හරියට චිත්‍රපටයක රූපරාමු පෙළක් වගේ. මොන විනාසයක්ද මේ? මතකයාට නම් තව මොහොතක් වත් මෙතන ඉන්න බෑ. භානුකයාවත් ඇදගෙන මෙතනින් මාරු වෙන්න හිතන්, හෙමිහිට භානුකයටත් තට්ටුවක් දාල 'මචං අපි යමු, මේ ඇඩ්‍රස් එක වැරදි ඇති' කියලා ඇදගෙන යන්න බැලුව. කොහෙද, මොන යැවිල්ලක්ද. මූ අතත් ගසාදාලා දිගටම කතාව. 'යකෝ මට බඩගිනියි, යමං, පස්සෙ ඇවිත් මේක හොයමු' කියල මතකය, භානුකගෙ කමිස කොලර් එකෙන් ඇදගෙන එළියට ආව. ඒ වෙලාවෙ බයටම මතකයාට මාර ෆිට් එකක් ඇවිත් තිබුනෙ.භානුකගෙ බලවත් විරුද්ධතා මැද වුනත් මතකයා කොහොම හරි භානුකව පාරට ඇදගෙන ආව. ඇවිත් පුලුවන් ලොකුම රකුසු මූන දාල 'මට බඩගිනියි යකෝ, කාල ඇවිල්ල හොයමු' කිව්ව. ඒකට අන්තිමේ භානුක යටත් වුනේ. අපි එළියට ආවම අර ගෑනු ලමයා සෑහෙන ගේමක් දීල තඩි ගේට්ටුව ඇදලා වහල දැම්ම. එය රවපු රැවිල්ල මතක් වෙනකොට තාමත් මතකයගේ ඇඟේ මයිල් ඉස්මයිල් වෙනව.. බැල්මකට මනුස්සයෙක් මරන්න පුලුවන් නම්, අපි දෙන්නගෙම කෑල්ලක් වත් හොයන්න ලැබෙන්නේ නෑ.

මතකයා රවාගෙන, රකුසු මූන දාගෙනම ගෙදර නොපෙනෙන තරම් දුරට ගිහින්, භානුකයට දෙහි කපන්න පටන් ගත්ත. 'යකෝ ගුටි කාල මැරෙන්නද හදන්නෙ? උඹ දන්නවද ඒක කාන්තා ළමනිවාසයක් ද කොහෙද...'
භානුක: නෑ... උඹ කොහොමද දන්නෙ?
මතකයා: ඇයි බං අර ගෑනු ළමයි සෙට් එකක්ම ජනෙලෙ එල්ලිලා හිටියෙ. උඹගෙ යාලුව ඕකෙ ඉන්න බෑ. වැඩේ දෙල් වෙන්න කලින් මාරු වෙමු.
භානුක: ඔහොම හිටපං මම ආයෙ ගිහින් බලලා එන්නම් එක ළමා නිවාසයක් ද කියල?

මූට පිස්සුද? පන බේරගෙන එන්න ලැබුනෙ වාසනාවට. දැන් ආයෙමත් යන්නෙ ඉල්ලගෙන කන්නද? මතකයා කතාකරන්නත් කලින් භානුක ආයෙමත් අර ගෙදර පැත්තට දුවලා, ගේට්ටුව ඉස්සරහ නතර වෙලා, ගේට්ටුවට උඩින් වටපිට බලනව. මූට නම් අපලයක්ද කොහෙද. ඔච්චර ඕනෙම නම් ගුටිකාල වරෙන්කො කියල, මතකයා හිටි තැනම හිටිය. ටික වෙලාවක් ගෙවල් පැත්ත බල බලා ඉඳල මූ ආපහු දුවගෙන ආව.

භානුක: උඹට විකාර බං. ඒක ළමා නිවාසයක් වෙන්න බෑ. බෝඩ් එකක් වත් ගහල නෑ.
මතකයා: එහෙනං බෝඩ් නැති ළමා නිවාසයක් වෙන්න ඇති. මට නම් දැන් ඇති වෙලා මේ වැඩේ. යමං ගෙදර.
භානුක: පිස්සුද බං මෙච්චර ආව එකේ බුවාව හොයාගෙනම යමු.
ඔන්න ඔයවෙලාවෙ තමා මතකයාට මල පැනීම කියන සංසිද්ධිය වුනේ.
මතකයා: උඹට ඕනෙ නම් හිටපන් මම යනව. උඹ ඉඳල ගමෙන්ම ගුටි කාල, පොලිසියෙනුත් කාල, මදිපාඩුවට ගෙදරිනුත් ගුටි කාපන්. ඒත් මදිනම් කියපන්, මමත් ඇවිත් පාරක් දෙකක් ගහන්නම්.
මතකයා තමන්ගෙ භයානක චිත්තරූප ටික වචනයෙන් එළියට දැම්ම.

කොහොමෙන් කොහොමෙන් හරි භානුකයා අන්තිමේ අකමැත්තෙන්ම එකඟ වුනා ගෙදර යන්න. ආපහු එන්න තියෙන්නේ අර නිළ නොළත් ග්‍රාමසෙවක (නි.නො.ග්‍රා) අංකල්ගෙ ගේ ළඟින්. එනකොට මෙන්න ඉන්නවා මේ යකා ගේට්ටුව ළඟට වෙලා... ඒක දැක්කා විතරයි මතකයාට නම් නයාට අඳුකොළ දැක්ක වගේ. අම්මපා බුවා එච්චර උස නැත්නම් කතා කලොත් ගහනවා කණට... මතකයා දත්කූරු කකා මාරුවෙන්න බැලුව එතනින්. මොන මාරුවීමක්ද... මේ මිනිහා ආයත් කතාවට එනව... 'ඈ පුතා... යාලුවව හම්බ වුනාද?'

භානුක: නෑනෙ අංකල් බලන්නකො මෙච්චර ඇවිදලත් හොයාගන්න බරි වුනානෙ
නි.නො.ග්‍රා: කෝ ඉතින් පුතාල හරියට ඇඩ්‍රස් එක අහගෙන නෑනෙ...
මතකයා: කමක් නෑ අංකල් අපි වෙන දවසක ඇඩ්‍රස් එක අහගෙනම එන්නම්
භානුක: ඔව් අංකල් මෙන්න මූට බඩගිනියිලු නෙ, අපි ගිහින් එන්නම්
අම්මපා මේ භානුකයාගෙ කටේ බ්‍රේක් නෑනේ..
නි.නො.ග්‍රා: බඩගිනි නම් තේ එකක් එහෙම බීල එන්න, අපි කොහොම හරි යාලුවාව හොයාගමු


'හරි අංකල් අපි ගිහින් තේ බීල එන්නම්', කියල මතකයා, භානුකයවත් ඇදගෙන එතනින් මාරු වුනා.

පව්, ඒ අංකල් අපි තේ බීල එනකං බලාගෙන ඇති නේද?


෴ නිමි ෴

4 comments:

  1. අඩේ එතකොට දැං තේක බීලා ආපහු යනවැයි?????

    ReplyDelete
    Replies
    1. බුදු අම්මෝ... තේ බීල නෙවෙයි වහ බීලා වත් යන්නෙ නෑ ඒ පැත්ත පලාතෙ... ඊලඟ සැරේ අර ග්‍රාමසේවකයා අපිව පරලොවටම යවයි...

      හම්මෝ... මතක් වෙනකොටත් පපුව හිරවෙනවා වගේ.

      :)

      Delete
  2. මරු වැඩක් කොල්ලො...........

    ReplyDelete
    Replies
    1. භානුකයා හින්දා ගිය මාරක ගමන් ගැන තව කතා තියෙනවා. ඉස්සරහට ඒව මතක පොතට එකතු වේවි. දිගටම මතක පොත කියවන්න ආරාධනා.

      කමෙන්ටුවට ස්තුතියි.

      Delete

බ්ලොග් එකක් සිංහලෙන් ලියන එකේ අමාරුව දන්නේ සිංහලෙන් බ්ලොග් ලියපු එකෙක්ම තමා. එහෙව් අමාරුවෙන් ලියන බ්ලොග් එක කියවල ඒකට කමෙන්ටුවක් දාන්නෙ එහෙමත් කරුණාවන්ත ඇත්තෙක් තමා. මට ඒ හැම කමෙන්ටුවක්ම රටක් වටිනව...